Thuis is waar mijn Export staat

Ik ben sinds een week weer in Djottin, na enkele hoogst oncomfortabele busritten (iets met een versnellingspook...) en rare hotelkamers. Thuis, want ja zo voelt het wel. Waar iedereen me kent, vriendelijk is en me niet als een wandelende geldbuidel ziet. Dat betekent onder andere ook: niet meer wachten tot ze je bedienen maar 2 uur in de keuken zwoegen om dan in 10 minuten te eten, elke avond oranje voetzolen hebben, de begeerde wc-put terugzien. Ah, de geneugten van het leven.
Naar goede traditie werd ik door Sara opgewacht met een (niet zo) frisse pint (merk Export), chips (bedankt papa) en een film. 

Het leven is snel weer in zijn plooi gevallen en het feit dat ik over de helft zit begint door te dringen.
Sarraphia, die zich voor mijn vertrek voor ons verstopte, begint ons te accepteren in het huishouden en Jude komt ons al spontaan knuffelen. Onze namen is nog wat oefenen: voorlopig zijn we Nana en Jaja. Goed genoeg!

Verder hadden we heel even honderden huisgenoten: termieten hadden besloten onze slaapkamermuur te invaderen. We (lees: ons moeder, de heldin) hebben er snel korte metten mee gemaakt. 

Op deze foto lijken ze misschien niet groot, maar ze waren zeker  50 cm hoog of breed. 

Muziek maakt het leven zoveel leuker (en zeker als die uit één van die leuke vintage-radiootjes komt die ze hier verkopen) en kinderen blijkbaar ook. We hadden hier een heuse spontaan-ontstane kinderparty: zet de radio op en ze komen erop af als nonnen op een ochtendmis. Topfavoriet: de lionking-remix. Meezingen en alles. En Jude is blijkbaar een fervent danser. In zijn bloot gat.

Dagelijkse kost: dingen doen zoals de was met 100 lawaaierige kinderen errond. 

Ik ben deze week begonnen met lesgeven in de middelbare school: biologie in het vijfde middelbaar. Dat gaat verbazend goed, buiten de ontdekking dat mijn leerlingen denken dat een gynaecoloog een dokter voor koeien is. Daar ging mijn geheugensteuntje...

Mijn laatste ontdekking van deze week was dat er al 2 maanden een tweede baby-versie van mezelf in Djottin woont. Het meisje van 15 jaar (zie 'I de waka fayn', december 2012) besloot haar baby ook naar mij te vernoemen. Altijd leuk!

Ik hoor dat het daar weer heerlijk koud is. Laat me zeggen dat het hier nog steeds een aangename 30 graden is, maar niet getreurd, altijd zo warm is ook maar niets... Who am I kidding? 't Is hier zalig!

Tot snel!