Nabeschouwing

Allereerst

FAQ

- Zijn ze daar heel zwart? Ja ze zijn daar heel zwart...
- Hoeveel baby's hebt ge op de wereld gezet? 11
- Da's niet zoveel? Nee, niet zoveel. In een groot ziekenhuis bevallen veel meer vrouwen dan in een health center, en ik was natuurlijk ook niet bij elke bevalling. En sommige vrouwen bevallen onderweg...
- Was het daar warm? Ja, warmer dan hier in ieder geval. In maart was het regenseizoen begonnen en kon het wel wat frisser zijn, maar niet onder de 20 graden. Daarvoor was het wel tussen de 25 en 30 graden.

- Zijt ge blij om terug thuis te zijn? Ja dat ben ik, 6 maanden van huis is lang, lang genoeg.
- Was het afscheid daar moeilijk? Zeker, er zijn veel tranen gevloeid. Ik heb een tweede thuis in Djottin dus afscheid nemen van onze familie was echt vreselijk. Ook de leerlingen op school, de collega's in het health center, die ook vrienden zijn geworden, de zusters die hilarisch en gezellig zijn,...
- Mist ge het daar? Absoluut. Ik mis de mensen, het aangename klimaat, het gezapige tempo waarin alles zijn gang gaat,...

- Wat eten ze daar? Fufu (soort puree van maismeel en water), njamma njamma (bladgroente), plantains (bakbananen), nog 7 soorten andere bladgroenten,...

En verder...

Ik heb in Djottin wel beseft hoe goed onze levens in België zijn, en hoe anders ook. Ik heb er geleerd gelukkig te zijn met kleine dingen en niet steeds meer te willen, en ik heb er geleerd te relativeren. Het maakt toch niet uit dat je haar niet goed zit, dat je trein een half uur te laat is of dat je sjaal niet bij de rest van je outfit past?! Het maakt ook helemaal niet uit dat ze op de straat aan het werken zijn en je daardoor een dag geen internet hebt, er zijn belangrijker dingen in het leven. Ik heb gezien dat de mensen in Djottin gelukkig zijn met wat ze hebben, en wat ze hebben (en dat is niet altijd bijster veel) delen ze dan ook nog eens met anderen. Die houding zal je in onze maatschappij niet snel terugvinden, jammer genoeg. Westerlingen willen altijd maar meer, hoewel ze eigenlijk alles hebben wat ze nodig hebben, en meer. Ik heb 6 maanden geleefd zonder elektriciteit, dus ook zonder televisie, internet en alle andere dingen die daarvan afhangen, en dat ging verbazend goed. 

Ik heb ontdekt dat je al die dingen absoluut niet nodig hebt om een rijk leven te hebben. In plaats van ’s avonds voor de tv te hangen las ik een boek of ging ik iets sociaal doen. In plaats van iemand snel te bellen moest ik naar die persoon toe gaan om iets te vragen. In plaats van constant internet te checken zat ik niet met de stress van het dagelijkse leven hier, de stress dat je voortdurend bereikbaar moet zijn. 

Als ik er nu op terugkijk was dat eigenlijk een verademing, weinig ontvangst hebben met mijn gsm en op weekdagen niet de mogelijkheid hebben om op internet te gaan. Het leven daar draait door, maar op het gemak. Alles op het gemak. Mensen vragen me nu altijd: ‘en in zo’n gat naar de wc gaan, was dat niet moeilijk?’, wel, nee. Aan zo’n dingen wen je verrassend snel, en ik vertel iedereen dan ook meteen dat ik de materiële dingen eigenlijk niet gemist heb. In ons achterhoofd weten wij allemaal wel ergens dat we zonder al die poeha en luxe van de Westerse samenleving kunnen, maar we denken er niet over na hoe het in werkelijkheid zou zijn omdat die situatie zich niet snel zal voordoen. Wie gaat er hier nog in een gat in de grond naar de wc? Je kan je dat ook niet inbeelden als je er niet geweest bent, en dan nog, als je er niet geleefd hebt. 

Wat ik dan wel gemist heb zijn mensen: vrienden en familie. Ik zou gerust in Djottin kunnen wonen, zolang de mensen die het dichtst bij mij staan daar dan ook komen wonen. Het cliché gaat dat je echt rijk bent wanneer je mensen hebt die van je houden, en zo is het eigenlijk ook en dat heb ik nu beseft. 

En dat werd nog maar eens extra bevestigd toen ik op het verrassingsfeestje aankwam dat de beste vriendinnen van de wereld voor me georganiseerd hadden ;)

Dank jullie wel dames!

Jiggerverhalen?

Ge moogt (bijna) naar huis gaan,...

’t Is er hier bijna mee gedaan, en dat besef begint meer en meer te dagen. Mensen beginnen te vragen of ik nog niet aan het inpakken ben, en het antwoord is: nee, totaal niet! Ik wil nog niet denken aan weggaan en afscheid nemen. Hoe moeilijk ik het in het begin had, zo zie ik nu op tegen mijn vertrek: dat wordt één groot bleitfestijn! Deze trip was een unieke ervaring die ik later als stokoude oma tot vervelens toe aan mijn kleinkinderen zal vertellen, zoals de grootouders van nu dat met WOII doen. Alleen duurde die wat langer. En was dat minder leuk.

Recente nieuwe ontwikkelingen op familievlak: we hebben na de kinderen ook ons moeder geïntroduceerd in het ‘vuistje’-gebeuren. Ze vindt het precies geen gek idee want ze beantwoordt mijn uitgestoken vuist telkens met die van haar, en het bijbehorende woord (in Antwerps dialect) komt er verrassend helder uit.  

Verder kan Jude ‘shake it, shake it, baby’ zeggen (al shakend) en gaan Sara en ik hier door het leven als Peartree en Snow (Sara’s achternaam is Nieva, wat Spaans is voor sneeuw).

Ook nog even vermelde dat mijn allerlaatste rit naar Kumbo toch ook weer de moeite was, niet met een bike deze keer (ik vertrouw die wegen hier echt niet meer) maar wel met 9 mensen en 2 kippen in een auto én eentje op het dak. 't Was gezellig!

Bon, wat heb ik deze afgelopen weken nog zoal gedaan? 

Vooral volop genoten.

Twee baby’s op de wereld gezet, een jongen en een meisje.

Op babybezoek geweest bij een collega die bevallen is van een exacte kopie van zichzelf, alleen een miniversie. De bikerit met Edmund en sister Renata zorgde voor de uiterst humoristische noot die dag. Nooit gedacht dat ik ooit zo goed overeen zou komen met een zuster.

Samen op de moooootooooooo

Sr. Renata. You got to love her.

Naar het laagste punt van Djottin gewandeld waar de meeste mensen hier hun farm hebben. Dit wil natuurlijk ook zeggen dat je terug omhoog moet wandelen, en ik denk dat iedereen wel weet hoe het met mijn conditie gesteld is en hoezeer ik van wandelen hou… Maar goed, het leverde prachtige uitzichten op dus was de moeite wel waard.

Onze voorlaatste koorrepetitie gehad. Volgende week zondag het eerste en laatste optreden van het St. Francis Choir!

Dikke wormen als avondmaal gegeten.

Nee, grapje. Die hebben we toch aan ons laten voorbijgaan, we hebben wel geobserveerd hoe de kinderen ze naar binnen speelden, rauw of geroosterd. Aan sprinkhaan wilden we ons wel wagen en dat smaakte bijlange niet slecht.

Een verjaardagsfeestje voor ons moeder georganiseerd, inclusief lekker kitcherige cake, kroon, ballonnen en toeters. She loved it!

Mijn laatste les gegeven aan het 5^e middelbaar, waarin ik uitgelegd (en gedemonstreerd) heb hoe een huwelijksaanzoek werkt in België. Consternatie alom.

Nachttafeltjes en bedden geverfd in het health center. Deze verf was de eerste aankoop met het sponsorgeld, waarvoor nogmaals dank!

Jazeker, MIJN werk!

Muisjes (de snoepjes) uitgedeeld aan mannen in de bar, ze vonden het niet echt geweldig.

Grappige dingen gezien en er een foto van getrokken.

Binnenkort meer van dit alles, maar dan met klank en beeld. Tot snel mannen!

Big kiss!

Wat is tegenwoordig nieuw in Djottin?

Het regenseizoen is serieus aan het beginnen, dat zorgt voornamelijk voor veel spannende momenten op de bike. De bikeritjes zijn niet altijd meer even fun als voorheen aangezien de weg van Djottin naar Kumbo er eerder uitziet als een parcours voor een motorrally, inclusief halve rotsblokken, diepe plassen en veel modder. Het ritje van vandaag scoorde een magere 2 op een schaal van 1 tot 10, waarbij 10 staat voor denken dat je gaat sterven op die bike. We hebben ook al eens aan een 9 gezeten... Maar ik heb een voordeel: Sara zal nooit iets doen om bad karma te krijgen, en aangezien ik altijd met haar op een bike zit ben ik daardoor ook beschermd. Yes!

Het regenseizoen heeft ook zo zijn positieve kanten, onder andere dat de kinderen zich 's avonds in de regen douchen wat voor grappige taferelen zorgt. Ook zijn de mensen hun farms volop aan het beplanten, dus de omgeving wordt weer steeds groener en groener. En dat is dan weer iets dat mijn aandacht kan afleiden wanneer ik op die bike zit...

Het is blijkbaar de tijd voor geiten om te bevallen want het loopt hier vol met van die kleine, wollige wezentjes. 

Deze week hebben we in het health center meer dan 100 jiggers uit een man zijn voeten gehaald. Very nasty, maar leuk om te zien! Foto's, zeg je? Dan heb ik slecht nieuws, mijn Cameroonian quality SD-kaart heeft onlangs beslist om te chrashen, dus mijn jiggerfoto's zijn verdwenen.

Dingen waar ik wel nog leuke foto's van heb:

Als de kinderen in het health center in bed liggen houden het personeel (links is trouwens ons moeder)  en de ouders zich wel met het speelgoed bezig.

Blond = gegeerd

Deze kunnen jullie wel beter gebruiken denk ik.

Waterballonpret!

It's a boy!

Het is gebeurd, ik heb eindelijk een jongetje op de wereld gezet. Het is er dan toch nog van mogen komen. 
De naam? Jonas! Kwestie van ook die naam hier te introduceren en een ode aan mijn verloofde te brengen. Want ja, voor degenen die het nog niet wisten: ik ben nog welgeteld 35 dagen verloofd.

Jazeker, links:  baby Jonas, rechts: baby Sanne. Ain't they cute?

Dat wou ik jullie even laten weten.

Omdat de tijd begint af te korten begin ik ook steeds meer aan een Belgium Bucket list te denken, zijnde onder andere:

- Uren naar mijn kleerkast staren (de inhoud weliswaar)
- Overdag het licht aandoen, gewoon, omdat het kan
- Een daguitstap naar de Carrefour maken, gewoon een beetje rondlopen en bewonderen wat ze allemaal hebben
- Een hele dag nutteloos facebooken om te zien dat er toch niets nieuws verschijnt
- dr. Oetker pizza eten (I miss him!)
- Shop till I drop (ja, sorry mama, toch wel)
- Mijn haar föhnen, na 6 maanden mis je dat wel. Mijn haar valt hier zoals het valt, toch geen mogelijkheid er iets aan te doen.
- Mijn bananen NIET delen met muizen
- ...

Random Facts and Photos

-        -  Jigger nummer 3 is inmiddels uit mijn voet gehaald.

-  - Ik heb ondertussen 8 meisjes op de wereld gezet, nog steeds aan het wachten op een jongen…

Baby's nummer 7 en 8. Nee, geen tweeling.

-   -   Pata pata is het absolute lievelingslied van de kinderen. Ze houden zich dan ook niet in om hier heerlijk Afrikaans op mee te dansen en zingen.

-   - Jude (1.5 jaar) is the King of Africa, verkozen door unanimiteit van de stemmen. Waarschijnlijk om de reden dat hij de beste danser van het gezin is. Toen wij aankwamen kon hij amper 5 passen wandelen, nu staat hij in zijn blote billen te shaken dat het een lieve lust is.

-   - Ovenwanten zijn hier een groot succes. Bedankt, moeder!

-   -  Rachel is van mening dat ze blank is.

-   - Op womensday draait alles nog steeds om mannen, of dat denken zij toch. Zij verwachten, omdat het de dag van de vrouwen is, dat vrouwen die dag voor hen koken (wat doen vrouwen de rest van het jaar misschien?!) en hen trakteren op bier. 

Womensday, in traditionele outfit!

-    - Om verder te gaan op dit thema: who run the world? Grass! (Rachels eigenaardige manier om ‘girls’ uit te spreken.) Dit lied heeft ongekend succes en bijgevolg al een heuse battle teweeg gebracht waarbij de jongens vol overtuiging ‘boys’ antwoordden terwijl de meisjes ‘girls’ scandeerden als antwoord op Beyoncé’s vraag wie de wereld bestuurt. Er zelfs al een versie die gaat: ‘Who run the boys? Girls!’.

-   -  Er loopt een nieuwe KHLeuven studente rond in Djottin die ontzettend trots is op haar nieuwe broekpak.

-   - De raarste vraag uit de biologielessen van deze weken: ‘hoe ervaren jongens menstruatiepijn?’. Ja… 

Kleine Sanne, 3 maanden.

Beste lunch ever: verse avocado!

Hij doet niet moeilijk.

't Was weer vaccinatiedag, en wat betekent dat? Inderdaad, schattige baby's!

Djottin op een prachtig heldere dag.

Hey Ho, Hey Ho,...

Kwestie van iedereen te laten weten waar we wonen.

It's Jiggertime

’t Is gebeurd: Sara en ik hebben onze eerste jiggers uit onze voeten moeten laten halen. Jiggers zijn parasieten in de vorm van minuscule wormpjes die in je voet kruipen en daar groter worden en eitjes leggen. Gezellig is anders, maar gelukkig is Rachelle expert in het verwijderen van jiggers.

Maandag 11 februari was Youth Day, onze eerste grote feestdag hier in Djottin. Op deze dag wordt er door de kleuter-, lagere en middelbare school gemarcheerd en een hoop liedjes gezongen over de corruptie in Kameroen en hoe ze die willen tegengaan: ‘We are ready to shake them down’, met bijpassende shake-beweging.

Wanneer iemand muntjes op je hoofd komt plakken wil dat zeggen dat je goed bezig bent.
Indien de munten er voor het einde van de performance afvallen gaat het geld naar de school,
zo niet, rechtstreeks naar het kind.

Vorig weekend zijn we naar het handbal- en looptoernooi in een dorp een uur verderop gegaan, er moesten 15 studenten van onze secundaire school mee en dat gaat uiteraard niet anders dan op deze manier:

We hebben helaas niet gewonnen met handbal maar dat weerhield hen er niet van op de terugweg vanuit de laadbak (toen zaten er meer dan 20 studenten in) de hele tijd ‘we are the champions’ te scanderen. Geamuseerde blikken van dorpelingen gegarandeerd.

Nagelcheck voor het handbaltoernooit begint

Topnieuws van de week, of zelfs van de maand: de eigenaar van de bar dicht bij ons huis heeft euforisch laten weten dat hij een zender in onze taal kan ontvangen (een afwisseling tussen één en een Hollandse zender). Wij hebben vorige week dus een pintje gedronken en ondertussen doodleuk naar Vlaanderen Vakantieland gekeken.

What else is new?

-   - I did it: ik heb 2 babyjongens van hun voorhuid beroofd…

-   - In de biologielessen ben ik met seksuele reproductie bij mensen begonnen, aan enthousiasme en grappige vragen en opmerkingen geen gebrek.

-   - De kinderen hier in huis begroeten ons vanaf nu altijd met ‘YUUUW’, inclusief het omhoogsteken van de wijsvinger (zelfs Jude, als hij zin heeft. Hij zet wel zijn wijsvinger op zijn neus in plaats van in de lucht te steken). Ze hebben dit blijkbaar ook aan de hele buurt aangeleerd want we komen nu overal klein mannen tegen die yuw roepen. Hetzelfde geldt voor high 5.

-   - We kunnen ondertussen goedemorgen, goedenavond, hoe gaat het, goed, welkom, bedankt, aap, varken, beest en slaapwel in het lokale dialect zeggen. We are so proud!

-   - We hebben vorig weekend ons koor weer opgepikt en Aretha nogmaals trots gemaakt. Morgen is ‘Joyful Joyful’ uit Sister Act aan de beurt, we hebben onze koorknaapjes het clipje laten zien en ze zijn superenthousiast en overtuigd dat zij het zelfs beter kunnen.