Eerst even dit: ik had voor mezelf beslist dat ik mijn blog kort ging houden zodat hij interessant bleef om te lezen, forgive me for I have failed. Ik heb deze eerste dagen zoveel gezien dat het moeilijk is kort te zijn, in de komende weken zullen de berichten slanker worden.
Falling in love.
Maandag hebben we de bus van Douala naar Bamenda genomen. Een avontuur op zich: de bus is nog maar net vertrokken en er staat al een dame de leer van God te prediken. Ze moedigt de hele bus aan mee te zingen en te klappen (waarvan wij enkel het laatste deden aangezien we de tekst niet kennen). Toen ik dacht dat het eindelijk stil ging zijn en ik mijn ogen even kon dichtdoen schalde Celine Dion door de luidsprekers (waarvan ik niet eens dacht dat deze bus ze had), en daarna Afrikaanse muziek. Terwijl we door verschillende dorpjes reden met die muziek op de achtergrond voelde ik me net in een National Geographic-documentaire. 8 uur later kwamen we aan in Bamenda, waar we sliepen we bij de zusters van de orde van de Franciscanen, in hun retraitecentrum 'La Verna'. We werden heel gastvrij onthaald (ik denk dat de zin 'you are so very welcome' al een keer of 50 de revue gepasseerd is) en kregen een heerlijke maaltijd voorgeschoteld. Toen er eentje hoorde dat ik vroedvrouw ben ging ze helemaal uit haar dak, zij is dat immers ook.
Dinsdagochtend kwam een taxi ons oppikken om richting Shisong te gaan. De weg was hobbelig, to say the least, met de indruk van een lichte hersenschudding tot gevolg. In Kameroen is 15% van de wegen geasfalteerd, dus op een trip van 120 km kun je al wel uitrekenen hoe weinig asfalt wij hebben gezien (gevoeld). Over die 120 km deden we dan ook 4 uur, wat een gemiddelde van 30km/u is. Het landschap maakte alles goed, B-E-A-utiful! Beeld je in (of kijk hieronder): een vuurrode zandweg met daarnaast alleen maar groen, bergen, dalen, rijstvelden,... Machtig mooi. Ik ben verliefd, nu al.
In Shisong bezochten we de school of health sciences: wat een plaatje! Het is er zo stil dat je een speld kan horen vallen, met prachtige klasgebouwen, aangelegde tuin én internet. Aangezien ik er ga lesgeven zal ik zeker een keer per week op internet kunnen; er zijn nog zekerheden in het leven!
Onderweg naar Djottin ontdekte ik dat ze Boyz II Men hier wel kunnen pruimen ('God Bless Boys II Men') én een nieuw project: hydro-electricity. Een voormalige inwoner van Djottin probeert via een bron elektriciteit op te wekken en heeft hiervoor een heel systeem op poten gezet. Volgende week komt er een turbine die het water verwerkt en zo energie doorstuurt naar de generator. Ik ben benieuwd! Deze systemen zijn echter enorm prijzig, dus misschien een investering waard?
Na alweer een bumpy trip kwamen we rond 17u aan in Djottin en er werd meteen een welkomstlied voor ons gezongen. De zusters hier zijn ongekend vriendelijk! Op onze kamer stond geen kast: probleem volgens de zusters. Dan maar de kast van de andere kant van het gebouw naar hier sleuren, en zo geschiedde.
Ons bed werd opgemaakt met baby-disneyfigurenlakens (YAY!), we kregen tijd om uit te pakken (EINDELIJK) en het werd stilaan donker. Wat doen we dan? Onze zaklamp bovenhalen. Niet nodig zo blijkt. Een half uur later kwam er een zuster aan onze deur kloppen: ze zag de hele tijd lichtjes schijnen en vroeg zich af waarom we niet gewoon het licht aandeden. Wij hadden dus geen idee dat we hier licht hadden tussen 18u30 en 21u, een leuke verrassing!
Tot 21u is er elektriciteit en dus ook televisie, blijkbaar. Ik heb ontdekt dat nonnen roddelen, opgaan in melige soaps, pro-Obama zijn en de nieuwslezers elke keer een goedenacht terugwensen. Op het moment dat ik dit schrijf (dinsdagavond, 21u30) regent, dondert en bliksemt (prachtig om te zien) het hier en hoor ik geluiden van dieren die ik niet kan thuisbrengen. Het lijkt op wolven, maar hier zitten geen wolven. Denk ik.
Checking out our new hometown
We kregen woensdag een rondleiding in het health center en de secundaire school (Sara’s workplace). Hier leerden we ook enkele leerkrachten en leerlingen kennen, waarvan er eentje mij al meteen dik noemde. Ik weet niet zeker of ik haar wel zo leuk vind. (Maar hey, ’t is hier een schoonheidsideaal.) Daarna gingen we het dorp verkennen, de bevolking hier is heel vriendelijk, de meesten willen een praatje met ons slaan, anderen wuiven vanop een afstand om ons welkom te heten.
In de namiddag gingen we een dutje doen, lang duurde het echter niet want we werden gewekt door onze enthousiaste gastmama, Theresia (waar we over 3 weken naar zullen verhuizen). Ziet er een toffe dame uit.
De kop is eraf.
Donderdag, op mijn eerste werkdag, ben ik met Victorine (nurse) naar een outstation in Bale, een quarter van Djottin, gegaan om baby’s te wegen en vaccineren en meteen het cliché te bevestigen dat ze echt om op te eten zijn! Zo schattig hoe ze met hun kleine handjes mijn rare witte gezicht verkennen en mij met grote ogen aankijken alsof ik van een andere planeet kom. We gingen erheen met de brommer, wat hier de normale taxi is. Dit was dus mijn eerste bikeride en toegegeven, met deze ‘wegen’ is dat best een beetje eng. Pure spierarbeid ook. Aangezien het hier alleen maar omhoog en omlaag gaat en het niet de gewoonte is je aan de driver vast te houden, is het constant balanceren. Het feit dat er in het ziekenhuis van Douala een hele afdeling is, enkel voor ongelukken met bikes stelt me ook niet meteen gerust. Maar zoals met alles hier: I’ll get used to it in time.
Juju’s.
Gisteren hebben we onze eerste juju’s (boodschappers van de geesten) gezien! Na het werk zijn we met Victorine naar een compound gegaan waar iemand gestorven was en dus een begrafenisfeest plaatsvond, want ja, dat is hier echt wel een feest. Er wordt gedanst, gezongen en gegeten. Ook wij mochten mee-eten op de ‘koffietafel’ (zonder tafel en met de handen): plantains (lijkt van structuur en smaak op aardappel maar ziet eruit als een banaan) en bitterleaf (een soort blad dat heel bitter is, maar helemaal niet meer als je het kookt), lekker! De juju die we zagen ging met zijn stok achter mensen aan die niet voor hem neerbogen (en sloeg hen ook effectief als hij de kans kreeg). Toen we terug naar het dorp gingen was het uiteraard tijd om te gaan rusten, want dat wordt hier blijkbaar hoog in het vaandel gedragen. Vanmorgen om 7u was de nightnurse ook heel verbaasd dat ik op tijd arriveerde. Jup, this is Africa!
Waka fayn! (Allee, ’t beste he!)
Sanne
