Nabeschouwing

Allereerst

FAQ

- Zijn ze daar heel zwart? Ja ze zijn daar heel zwart...
- Hoeveel baby's hebt ge op de wereld gezet? 11
- Da's niet zoveel? Nee, niet zoveel. In een groot ziekenhuis bevallen veel meer vrouwen dan in een health center, en ik was natuurlijk ook niet bij elke bevalling. En sommige vrouwen bevallen onderweg...
- Was het daar warm? Ja, warmer dan hier in ieder geval. In maart was het regenseizoen begonnen en kon het wel wat frisser zijn, maar niet onder de 20 graden. Daarvoor was het wel tussen de 25 en 30 graden.

- Zijt ge blij om terug thuis te zijn? Ja dat ben ik, 6 maanden van huis is lang, lang genoeg.
- Was het afscheid daar moeilijk? Zeker, er zijn veel tranen gevloeid. Ik heb een tweede thuis in Djottin dus afscheid nemen van onze familie was echt vreselijk. Ook de leerlingen op school, de collega's in het health center, die ook vrienden zijn geworden, de zusters die hilarisch en gezellig zijn,...
- Mist ge het daar? Absoluut. Ik mis de mensen, het aangename klimaat, het gezapige tempo waarin alles zijn gang gaat,...

- Wat eten ze daar? Fufu (soort puree van maismeel en water), njamma njamma (bladgroente), plantains (bakbananen), nog 7 soorten andere bladgroenten,...

En verder...

Ik heb in Djottin wel beseft hoe goed onze levens in België zijn, en hoe anders ook. Ik heb er geleerd gelukkig te zijn met kleine dingen en niet steeds meer te willen, en ik heb er geleerd te relativeren. Het maakt toch niet uit dat je haar niet goed zit, dat je trein een half uur te laat is of dat je sjaal niet bij de rest van je outfit past?! Het maakt ook helemaal niet uit dat ze op de straat aan het werken zijn en je daardoor een dag geen internet hebt, er zijn belangrijker dingen in het leven. Ik heb gezien dat de mensen in Djottin gelukkig zijn met wat ze hebben, en wat ze hebben (en dat is niet altijd bijster veel) delen ze dan ook nog eens met anderen. Die houding zal je in onze maatschappij niet snel terugvinden, jammer genoeg. Westerlingen willen altijd maar meer, hoewel ze eigenlijk alles hebben wat ze nodig hebben, en meer. Ik heb 6 maanden geleefd zonder elektriciteit, dus ook zonder televisie, internet en alle andere dingen die daarvan afhangen, en dat ging verbazend goed. 

Ik heb ontdekt dat je al die dingen absoluut niet nodig hebt om een rijk leven te hebben. In plaats van ’s avonds voor de tv te hangen las ik een boek of ging ik iets sociaal doen. In plaats van iemand snel te bellen moest ik naar die persoon toe gaan om iets te vragen. In plaats van constant internet te checken zat ik niet met de stress van het dagelijkse leven hier, de stress dat je voortdurend bereikbaar moet zijn. 

Als ik er nu op terugkijk was dat eigenlijk een verademing, weinig ontvangst hebben met mijn gsm en op weekdagen niet de mogelijkheid hebben om op internet te gaan. Het leven daar draait door, maar op het gemak. Alles op het gemak. Mensen vragen me nu altijd: ‘en in zo’n gat naar de wc gaan, was dat niet moeilijk?’, wel, nee. Aan zo’n dingen wen je verrassend snel, en ik vertel iedereen dan ook meteen dat ik de materiële dingen eigenlijk niet gemist heb. In ons achterhoofd weten wij allemaal wel ergens dat we zonder al die poeha en luxe van de Westerse samenleving kunnen, maar we denken er niet over na hoe het in werkelijkheid zou zijn omdat die situatie zich niet snel zal voordoen. Wie gaat er hier nog in een gat in de grond naar de wc? Je kan je dat ook niet inbeelden als je er niet geweest bent, en dan nog, als je er niet geleefd hebt. 

Wat ik dan wel gemist heb zijn mensen: vrienden en familie. Ik zou gerust in Djottin kunnen wonen, zolang de mensen die het dichtst bij mij staan daar dan ook komen wonen. Het cliché gaat dat je echt rijk bent wanneer je mensen hebt die van je houden, en zo is het eigenlijk ook en dat heb ik nu beseft. 

En dat werd nog maar eens extra bevestigd toen ik op het verrassingsfeestje aankwam dat de beste vriendinnen van de wereld voor me georganiseerd hadden ;)

Dank jullie wel dames!

Jiggerverhalen?