It's Jiggertime

’t Is gebeurd: Sara en ik hebben onze eerste jiggers uit onze voeten moeten laten halen. Jiggers zijn parasieten in de vorm van minuscule wormpjes die in je voet kruipen en daar groter worden en eitjes leggen. Gezellig is anders, maar gelukkig is Rachelle expert in het verwijderen van jiggers.

Maandag 11 februari was Youth Day, onze eerste grote feestdag hier in Djottin. Op deze dag wordt er door de kleuter-, lagere en middelbare school gemarcheerd en een hoop liedjes gezongen over de corruptie in Kameroen en hoe ze die willen tegengaan: ‘We are ready to shake them down’, met bijpassende shake-beweging.

Wanneer iemand muntjes op je hoofd komt plakken wil dat zeggen dat je goed bezig bent.
Indien de munten er voor het einde van de performance afvallen gaat het geld naar de school,
zo niet, rechtstreeks naar het kind.

Vorig weekend zijn we naar het handbal- en looptoernooi in een dorp een uur verderop gegaan, er moesten 15 studenten van onze secundaire school mee en dat gaat uiteraard niet anders dan op deze manier:

We hebben helaas niet gewonnen met handbal maar dat weerhield hen er niet van op de terugweg vanuit de laadbak (toen zaten er meer dan 20 studenten in) de hele tijd ‘we are the champions’ te scanderen. Geamuseerde blikken van dorpelingen gegarandeerd.

Nagelcheck voor het handbaltoernooit begint

Topnieuws van de week, of zelfs van de maand: de eigenaar van de bar dicht bij ons huis heeft euforisch laten weten dat hij een zender in onze taal kan ontvangen (een afwisseling tussen één en een Hollandse zender). Wij hebben vorige week dus een pintje gedronken en ondertussen doodleuk naar Vlaanderen Vakantieland gekeken.

What else is new?

-   - I did it: ik heb 2 babyjongens van hun voorhuid beroofd…

-   - In de biologielessen ben ik met seksuele reproductie bij mensen begonnen, aan enthousiasme en grappige vragen en opmerkingen geen gebrek.

-   - De kinderen hier in huis begroeten ons vanaf nu altijd met ‘YUUUW’, inclusief het omhoogsteken van de wijsvinger (zelfs Jude, als hij zin heeft. Hij zet wel zijn wijsvinger op zijn neus in plaats van in de lucht te steken). Ze hebben dit blijkbaar ook aan de hele buurt aangeleerd want we komen nu overal klein mannen tegen die yuw roepen. Hetzelfde geldt voor high 5.

-   - We kunnen ondertussen goedemorgen, goedenavond, hoe gaat het, goed, welkom, bedankt, aap, varken, beest en slaapwel in het lokale dialect zeggen. We are so proud!

-   - We hebben vorig weekend ons koor weer opgepikt en Aretha nogmaals trots gemaakt. Morgen is ‘Joyful Joyful’ uit Sister Act aan de beurt, we hebben onze koorknaapjes het clipje laten zien en ze zijn superenthousiast en overtuigd dat zij het zelfs beter kunnen.

Thuis is waar mijn Export staat

Ik ben sinds een week weer in Djottin, na enkele hoogst oncomfortabele busritten (iets met een versnellingspook...) en rare hotelkamers. Thuis, want ja zo voelt het wel. Waar iedereen me kent, vriendelijk is en me niet als een wandelende geldbuidel ziet. Dat betekent onder andere ook: niet meer wachten tot ze je bedienen maar 2 uur in de keuken zwoegen om dan in 10 minuten te eten, elke avond oranje voetzolen hebben, de begeerde wc-put terugzien. Ah, de geneugten van het leven.
Naar goede traditie werd ik door Sara opgewacht met een (niet zo) frisse pint (merk Export), chips (bedankt papa) en een film. 

Het leven is snel weer in zijn plooi gevallen en het feit dat ik over de helft zit begint door te dringen.
Sarraphia, die zich voor mijn vertrek voor ons verstopte, begint ons te accepteren in het huishouden en Jude komt ons al spontaan knuffelen. Onze namen is nog wat oefenen: voorlopig zijn we Nana en Jaja. Goed genoeg!

Verder hadden we heel even honderden huisgenoten: termieten hadden besloten onze slaapkamermuur te invaderen. We (lees: ons moeder, de heldin) hebben er snel korte metten mee gemaakt. 

Op deze foto lijken ze misschien niet groot, maar ze waren zeker  50 cm hoog of breed. 

Muziek maakt het leven zoveel leuker (en zeker als die uit één van die leuke vintage-radiootjes komt die ze hier verkopen) en kinderen blijkbaar ook. We hadden hier een heuse spontaan-ontstane kinderparty: zet de radio op en ze komen erop af als nonnen op een ochtendmis. Topfavoriet: de lionking-remix. Meezingen en alles. En Jude is blijkbaar een fervent danser. In zijn bloot gat.

Dagelijkse kost: dingen doen zoals de was met 100 lawaaierige kinderen errond. 

Ik ben deze week begonnen met lesgeven in de middelbare school: biologie in het vijfde middelbaar. Dat gaat verbazend goed, buiten de ontdekking dat mijn leerlingen denken dat een gynaecoloog een dokter voor koeien is. Daar ging mijn geheugensteuntje...

Mijn laatste ontdekking van deze week was dat er al 2 maanden een tweede baby-versie van mezelf in Djottin woont. Het meisje van 15 jaar (zie 'I de waka fayn', december 2012) besloot haar baby ook naar mij te vernoemen. Altijd leuk!

Ik hoor dat het daar weer heerlijk koud is. Laat me zeggen dat het hier nog steeds een aangename 30 graden is, maar niet getreurd, altijd zo warm is ook maar niets... Who am I kidding? 't Is hier zalig!

Tot snel!