't Is wennen

Vorige zondag zijn we naar onze eerste mis geweest. Het was een speciale editie ter ere van de afsluiting van de Catholic Education Week en er werd gezongen en gedanst, echt leuk om te zien. De mis duurde 3 uur maar was eigenlijk echt niet saai. Als onze missen in België ook zo waren zou er al minder volk zijn kat naar de kerk sturen. Na de mis was het tijd voor een sportwedstrijd: handbal. Nonnen gaan blijkbaar niet alleen op in soaps, maar ook enorm in sport. Wanneer er een goal gemaakt werd sprongen ze enthousiast recht of hupten ze op en neer op hun stoel, juichend en klappend.

Maandag zijn we naar de markt geweest en ons toekomstig gastgezin gaan bezoeken. Wat een aanpassing wordt dat! We hebben er enkel de luxe van 4 muren en een dak boven ons hoofd, ik ben eens benieuwd! Teresia en Emmanuel ontvingen ons heel hartelijk en ook hun 4 kinderen waren schatten, dus dat zit denk ik wel snor.

Dinsdag was een interessante dag in het health center. Er werd een jongetje van 3 dagen oud besneden, en ik assisteerde. Besnijden gebeurt zonder enige verdoving, arm kereltje. ‘Volgende keer doe jij het?’, euhm, daar ben ik zo zeker nog niet van.
Er is die dag ook een man gestorven, hij was 85 jaar dus geen grote schok. Op het moment dat hij zijn laatste adem uitblies begon zijn vrouw luid te jammeren, en zo wist de familie die buiten het health center stond hoe laat het was. Ineens begon iedereen tegelijk zijn verdriet te uiten door te roepen, tieren, huilen. Ik wist even niet waar ik moest kijken.

Donderdag kwam er iemand binnen om te bevallen, hoera, mijn eerste bevalling! Mijn vreugde was snel over; het kind (een meisje) kwam levenloos ter wereld. Na minutenlang reanimeren ademhaling noch hartslag. Damn. Onbeschrijflijk, dat gevoel van machteloosheid. Hier werd verbazend neutraal op gereageerd, behalve door mezelf dan, want dit was de druppel die mijn cultuurshock/heimwee-emmer deed overlopen. Toen ik die dag thuiskwam zijn we dan ook een pint gaan pakken in de bar in het dorp (pinten zijn hier standaard 65cl, dus je kan je wel inbeelden dat dat de moraal weer wat opgekrikt heeft), we hadden het nodig. Dit is wel een ideale ontmoetingsplaats: ligt centraal dus voorbijgangers willen altijd wel een praatje komen slaan of komen er even bijzitten.

Vrijdag beter nieuws: een gezond meisje geboren! De zuster wou de bevalling eerst zelf doen, zodat ik kon kijken hoe zij het deed. Niettemin een pracht van een bevalling, hieraan kunnen heel wat vrouwen in België een puntje zuigen. De moeder was zo oud als ik en heeft geen kik gegeven. Iedereen blijft maar zeggen dat het kind mijn naam moet krijgen, dus er is de kans dat de eerste Sanne een feit is.

Om even terug te komen op die cultuurshock/heimwee-emmer, want daar zullen jullie ook wel benieuwd naar zijn: ja het is echt wel wennen hier. Meer dan ik dacht. Ik wen voorlopig niet echt aan de manier waarop ze hier werken in de gezondheidszorg en ik mis ‘thuiskomen’. 

Ik leer hier wel steeds meer dat de dingen niet vanzelfsprekend zijn: naar de dokter gaan, het licht aandoen, even iets op internet opzoeken, studeren wat je wil, trouwen met wie je wil, kiezen hoeveel kinderen je wil,… 

Dus, daar in België, geniet ervan!

Gelijk een echte!

Weg naar Djottin

Uitzicht vanuit ons huisje

Djottin

Juju: boodschapper van de geesten.

Rijstveld