Ge moogt (bijna) naar huis gaan,...

’t Is er hier bijna mee gedaan, en dat besef begint meer en meer te dagen. Mensen beginnen te vragen of ik nog niet aan het inpakken ben, en het antwoord is: nee, totaal niet! Ik wil nog niet denken aan weggaan en afscheid nemen. Hoe moeilijk ik het in het begin had, zo zie ik nu op tegen mijn vertrek: dat wordt één groot bleitfestijn! Deze trip was een unieke ervaring die ik later als stokoude oma tot vervelens toe aan mijn kleinkinderen zal vertellen, zoals de grootouders van nu dat met WOII doen. Alleen duurde die wat langer. En was dat minder leuk.

Recente nieuwe ontwikkelingen op familievlak: we hebben na de kinderen ook ons moeder geïntroduceerd in het ‘vuistje’-gebeuren. Ze vindt het precies geen gek idee want ze beantwoordt mijn uitgestoken vuist telkens met die van haar, en het bijbehorende woord (in Antwerps dialect) komt er verrassend helder uit.  

Verder kan Jude ‘shake it, shake it, baby’ zeggen (al shakend) en gaan Sara en ik hier door het leven als Peartree en Snow (Sara’s achternaam is Nieva, wat Spaans is voor sneeuw).

Ook nog even vermelde dat mijn allerlaatste rit naar Kumbo toch ook weer de moeite was, niet met een bike deze keer (ik vertrouw die wegen hier echt niet meer) maar wel met 9 mensen en 2 kippen in een auto én eentje op het dak. 't Was gezellig!

Bon, wat heb ik deze afgelopen weken nog zoal gedaan? 

Vooral volop genoten.

Twee baby’s op de wereld gezet, een jongen en een meisje.

Op babybezoek geweest bij een collega die bevallen is van een exacte kopie van zichzelf, alleen een miniversie. De bikerit met Edmund en sister Renata zorgde voor de uiterst humoristische noot die dag. Nooit gedacht dat ik ooit zo goed overeen zou komen met een zuster.

Samen op de moooootooooooo

Sr. Renata. You got to love her.

Naar het laagste punt van Djottin gewandeld waar de meeste mensen hier hun farm hebben. Dit wil natuurlijk ook zeggen dat je terug omhoog moet wandelen, en ik denk dat iedereen wel weet hoe het met mijn conditie gesteld is en hoezeer ik van wandelen hou… Maar goed, het leverde prachtige uitzichten op dus was de moeite wel waard.

Onze voorlaatste koorrepetitie gehad. Volgende week zondag het eerste en laatste optreden van het St. Francis Choir!

Dikke wormen als avondmaal gegeten.

Nee, grapje. Die hebben we toch aan ons laten voorbijgaan, we hebben wel geobserveerd hoe de kinderen ze naar binnen speelden, rauw of geroosterd. Aan sprinkhaan wilden we ons wel wagen en dat smaakte bijlange niet slecht.

Een verjaardagsfeestje voor ons moeder georganiseerd, inclusief lekker kitcherige cake, kroon, ballonnen en toeters. She loved it!

Mijn laatste les gegeven aan het 5^e middelbaar, waarin ik uitgelegd (en gedemonstreerd) heb hoe een huwelijksaanzoek werkt in België. Consternatie alom.

Nachttafeltjes en bedden geverfd in het health center. Deze verf was de eerste aankoop met het sponsorgeld, waarvoor nogmaals dank!

Jazeker, MIJN werk!

Muisjes (de snoepjes) uitgedeeld aan mannen in de bar, ze vonden het niet echt geweldig.

Grappige dingen gezien en er een foto van getrokken.

Binnenkort meer van dit alles, maar dan met klank en beeld. Tot snel mannen!

Big kiss!