I de waka fayn

12 dagen geleden zijn we naar ons gastgezin verhuisd, een vrolijke bende met 4 kinderen: Ones (13), Harryn (8), Saraphia (2), en Jude (1). Tel daar de 352 buurkinderen bij en je krijgt als uitkomst altijd leven in de brouwerij. Nu is het leven zonder luxe echt begonnen en zoals mijn blogtitel zegt: het gaat goed. Koken op een houtvuurtje, jezelf wassen met een emmer water, verlichting door een petroleumlamp, kortom: 5 maanden leven op het ritme van de wind en van de zon, enzoverder. Dat wassen gebeurt in een hokje van aan elkaar getimmerde planken waar je bovenuit kan kijken en een zalig zicht op de jungle hebt. Ideaal om je dag mee te beginnen!

Jep, het toilet.

Ons moeder die een kip slacht

Jude, Ones, Harryn, Saraphia

Kleine wasjes, grote wasjes

Onze voornaamste verlichtingsbron.

Wie benieuwd is naar het eten hier: geen zorgen, ik verhonger bijlange niet. In ons gastgezin krijgen we meestal het traditionele te bikken: fufu, njamma njamma, plantains, ndole, yams, maar ook wel eens spaghetti of rijst met verse kip. Met vers bedoel ik inderdaad net geslacht.
Onze mama kan een potje koken, en aangezien hier overal bouillon ingedraaid wordt en dat verdorie goed smaakt kan ik niet anders dan komen tot de allitererende conclusie ‘Maggi is magisch’.
Bananen, avocado’s, papaya’s vind je hier allemaal vers van de pers (een avocado kost hier 4 eurocent, VIER EUROCENT!), heer-lijk!

Wat bevallingen betreft kan ik ondertussen 4 streepjes trekken achter ‘aantal zwartjes op de wereld gezet in Kameroen’. Deze week een meisje van 15 jaar en enkele dagen later een vrouw van 39, wat een contrast. Alles ging goed, buiten het feit dat ik die laatste moest hechten met een gruwelijk botte naald. Het blijft wennen.

Aan het werk: hartslag van de baby beluisteren.

Vorige week zondag hebben Sara en ik ons koor (The St. Francis Choir. Sister Act, jazeker!) opgestart met een kick-ass versie van ‘Say a little prayer’ van Aretha Franklin. Er zijn een 30-tal studenten komen opdagen en het klonk goed, maar écht goed! Elke dag hoor ik ergens in Djottin wel iemand het liedje zingen of neuriën.

Voor de geïnteresseerden: Mr. Whiskers heeft deze week zijn eerste rat gevangen (en opgegeten) onder aanmoediging en nadien applaus van Sr. Lucy en mezelf. We are so proud!

We vinden hier ook steeds meer vervangers voor Belgische aangenaamheden.
- Na een avondje in de bar geen bicky naar binnen proppen maar brood met verse avocado en tomaat. Does the trick.
- 45 minuten op het achtersteven van een bike zitten is een volledige work-out voor billen en benen, een beetje vergelijkbaar met de trilplaat, denk ik.
- we hebben een dairy factory gevonden waar we verse melk (in plaats van poedertoestanden), kaas en yoghurt gekocht, we waren even in de hemel!

Wat staat er nog op de planning voor de nabije toekomst: leren naaien en manden vlechten (wij komen als twee rasechte doe-het-zelvers terug), een kip slachten en paardrijden in de bergen.
Jaja, de connecties die je opdoet als je in een dorp woont, netwerken op z'n Afrikaans.

En ohja, als er nog eens iemand om te lachen zegt dat ik ‘in de brousse’ zit, bedenk dan dat dat geen grapje is. 

Ook dikke baby's hier!

Met de billen bloot.

Omdat ik door sociale verplichtingen in Djottin volgend weekend niet op internet zal kunnen wil ik iedereen alvast een zalig Kerstfeest en knallend nieuwjaar wensen!!! Geniet ervan!